Παρασκευή 1 Απριλίου 2016

Για την θεία Μαρίκα:Ένας μικρός χαιρετισμός από τον ανιψιό της Γιάννη Μ. Λιοντήρη εκ μέρους των συγγενών

Η θεία Μαρίκα, η μικρότερη αδελφή του πατέρα μου Μιχάλη Λιοντήρη, έφυγε μετανάστρια το 1958 για την μακρινή Αυστραλία και πριν λίγες μέρες, στις 27 Μαρτίου 2016 έφυγε για πάντα για την γειτονιά των αγγέλων. Ο αγαπημένος της γιος Γιώργος Καντής την χαιρέτισε με τα παρακάτω λόγια: 
Η Μαρία Λιοντήρη γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1932 και ήρθε στην Αυστραλία το 1958 για να βρει το μεγαλύτερο κατά 2 χρόνια αδερφό της Αλέξη Λιοντήρη, στην ηλικία των 26. Αυτοί οι 2 νέοι και περήφανοι Αυστραλοί υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι μιας υπερήφανης, σκληρά εργαζόμενης, χαρούμενης και ενωμένης οικογένειας και ήταν τα 2 νεότερα από τα 8 παιδιά που πήραν την απόφαση να κάνουν μόνιμο το νέο τους σπίτι.
Δεν ξέχασε ποτέ τους γονείς της, οι οποίοι απεβίωσαν τη δεκαετία του 70, ενθυμούμενη το μπαξέ στον οποίο έπαιζε όταν ήταν μικρό κορίτσι και που οι γονείς της φρόντιζαν για να παράγει αρκετό φαγητό για να ταΐσει τα 8 παιδιά. Τα μεγαλύτερα αδέρφια της την λάτρευαν και για αυτό τη ‘σκαπούλαρε’ για σκανταλιές που τα αδέρφια της ποτέ δεν θα έκαναν. Με θέρμη αναλογιζόταν ανά τα χρόνια, πώς κάποτε είχε καρφιτσώσει μεταξύ τους τα φορέματα δυο κυριών κάτω από ένα κάθισμα στην εκκλησία, χαζεύοντας μετά τις συνέπειες της αθώας μικρής της σκανταλιάς.
Ως έφηβη, άρχισε την πρακτική της, όπως τη λέμε σήμερα, και εξελίχθηκε σε μια επιτυχημένη μοδίστρα, ράβοντας φορέματα για την τοπική υψηλή κοινωνία και όχι μόνο, ξεπερνώντας τη δασκάλα της στην τέχνη τους.
Μια ταλαντούχος σχεδιάστρια φορεμάτων που εναγκάλιασε την τέχνη που έμαθε από το πρώτο ράμμα έως το τελευταίο. Ήταν τεχνήτρια και τελειοποίησε την τέχνη της με το προσωπικό της στυλ και δημιουργικότητα.
Με θέρμη θυμούμαι την κομψότητά της, που στόλιζε τα προσωπικά φτιαγμένα φορέματα και κουστούμια που με κόπο έραβε για ειδικές περιπτώσεις. Ήμουν πάντα περήφανος για εκείνη. Τώρα θα ντύνει τους Αγγέλους και τον παράδεισο θα διατρέχει δέος.
Ως μητέρα, γιαγιά και φίλη, η ενθάρρυνση και η υποστήριξή της ήταν χαρακτηριστικά που δεν είχαν όρια. Διατήρησε μια εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ σε όλη της τη ζωή. Ήταν κολλητικό σε όλους εμάς που την αγαπούσαμε και δεν την χορταίναμε ποτέ.
Τις τελευταίες 3 ημέρες ήταν ακόμα εμφανές ότι έκανε τις νοσηλεύτριες που την φρόντιζαν να γελούν. Όταν μια από αυτές τη ρώτησε αν αισθανόταν άνετη, εκείνη χαμογέλασε και με ένα παιχνιδιάρικο τρόπο, συνειδητοποιώντας ότι η μοίρα της έχει μπει πλέον στην τελική ευθεία, της έκλεισε το μάτι και απάντησε ‘τι νομίζεις εσύ?’ και ξέσπασαν και οι 2 σε γέλια.
Για εμάς θα είναι πάντα εκείνο το παιχνιδιάρικο μικρό κορίτσι που βλέπουμε στην οικογενειακή φωτογραφία και θα εκτιμούμε για πάντα.
Αφήνει πίσω της το γιο της Γιώργο, τη νύφη της Ελένη, και τα εγγόνια της που λάτρευε περισσότερο και από την ίδια της τη ζωή, τον Αντώνη και τον Βάλαν.
Γεννήθηκε και έζησε σε ένα μικρό χωριό, την Βαλύρα Μεσσηνίας, 20 λεπτά από την Καλαμάτα στην Ελλάδα. Έχει 2 αδερφές, την Κατίνα και την Ηλέκτρα που αγαπούσε βαθιά, όπως και όλη της την οικογένεια.
Στην πορεία της ζωής της ήταν με πολλή αγάπη γνωστή ως Μαρίκα, Μαρία και Μαίρη: Η Μαίρη θυσίασε τη ζωή της για να φέρει χαρά στους άλλους, ειδικά στη μικρή οικογένεια της, τον αγαπημένο της σύζυγο Αντώνη, το γιο της Γιώργο, τη νύφη της Ελένη και τα 2 της εγγόνια, τον Αντώνη και το Βαλάντη.
Για κάθε ζωή που ακούμπησε, η μνήμη της θα παραμείνει ως ένας άνθρωπος με ακεραιότητα, συμπόνια και ευτυχία.
Όπως και στην τέχνη της, πάντα πάσχιζε να κάνει τα πάντα στην εντέλεια χρησιμοποιώντας τη δημιουργικότητα και το χαρακτήρα της.
Στη μαγειρική, το παστίτσιο της θα έκανε την καρδιά σου ευτυχισμένη. Οι σπιτικές της χυλοπίτες προσέλκυαν τα παιδιά της γειτονιάς πιο γρήγορα απ ότι μπορούσε να πλάσει το ζυμάρι και να το κόψει σε μικρά τετραγωνάκια και να φτιάξει μια λαχταριστή σούπα με σάλτσα ντομάτας. Η κοτόσουπά της θα ανακούφιζε και θα καλωσόριζε και τα πιο κουρασμένα κορμιά μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά ή μετά από μια πολύωρη πτήση από την Ελλάδα. Αυτά, μεταξύ άλλων, ήταν οι σπεσιαλιτέ της που με μεγάλη ευχαρίστηση έφτιαχνε στην οικογένεια και τους φίλους της καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της. Τίποτα δεν ήταν πολύ δύσκολο για τη Μαίρη.
Οι Άγιοι Ανάργυροι, ο Άγιος Κοσμάς και ο Άγιος Δαμιανός διαμόρφωσαν την πίστη της στο Θεό και εκείνη προσευχόταν σε αυτούς όποτε τους χρειαζόταν. Ξέρω ότι τώρα βρίσκεται με αυτούς και την φροντίζουν.
Για όλους εμάς που την αγαπούσαμε για το αγνό ανθρώπινο πνεύμα της και μοιραστήκαμε μαζί της έστω και μία στιγμή, που γελάσαμε, που τραγουδήσαμε, που φάγαμε, που κλάψαμε, που προσευχηθήκαμε...
Είθε ο Θεός να σας ευλογεί που ήσασταν εκεί για εκείνη, που την εμπνεύσατε και ακουμπήσατε τη ζωή της σε ανταπόδοση.
Το ξεχωριστό ταξίδι που μοιραστήκαμε έφτασε στο τέλος του.
Αγαπητή μητέρα, θα κρατήσουμε τη μυρωδιά από κάθε στιγμή που είχαμε μαζί, γιατί το ταξίδι αυτό το αξίζει πέρα ως πέρα.
Όμορφη μητέρα, όμορφη γιαγιά, όμορφη φίλη, όμορφη Μαρία, θα ζεις μαζί μας, και θα είσαι μαζί μας, όπου κι αν βρίσκεσαι.
Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ τόσο πολύ που ήσουν η μητέρα μου.
Γιώργος Καντής
Τόσα και άλλα τόσα αξίζουν για την θεία Μαρίκα και έτσι θα την θυμόμαστε πάντα. Όμως με τον φυσικό χαμό των ανθρώπων της γενιάς αυτής, το βάρος για την διατήρηση των ριζών και των δεσμών πέφτει στην επόμενη γενιά. Για αυτό είναι κρίμα, ειδικά τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινούς απογόνους, κοινό αίμα, κοινές αξίες, παραστάσεις και εικόνες και τους έχουμε κοντά μας κυριολεκτικά, να μην τους έχουμε και μεταφορικά 
Και επειδή οι Έλληνες δεν θα σταματήσουν να είναι μετανάστες, θα σε θυμόμαστε επιπλέον σαν την αγαπημένη θεία μετανάστρια
Θεία Μαρίκα ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.

Γιάννης Μιχαήλ Λιοντήρης

Δεν υπάρχουν σχόλια: